Σε εκείνη ακριβώς την περιοχή του κάστρου κατοικεί ένα φοβιτσιάρικο, πολύχρωμο φάντασμα που δεν τολμά να βγει, επειδή φοβάται πολύ το φως. Και οι δύο, και το παιδί και το φάντασμα, προσπαθούν χωρίς επιτυχία να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους.
Μέχρι που μια μέρα το παιδί οπλίζεται με θάρρος και κουράγιο. Σιγά σιγά αρχίζει να διασχίζει το σκοτεινό διάδρομο, και -για να μη φοβάται- φαντάζεται ότι στο τέλος του διαδρόμου τον περιμένουν οι φίλοι του, για να του κάνουν ένα μεγάλο πάρτυ έκπληξη.
Έτσι, φτάνει κάποτε κοντά στο φάντασμα, το οποίο και χαίρεται πάρα πολύ που γνωρίζει ένα τόσο συμπαθητικό παιδί και γίνονται, αμέσως, φίλοι. Τόσο καλοί φίλοι γίνονται που το αγόρι βοηθά το φάντασμα να νικήσει τη φοβία του για το φως.
Συγγραφέας: Pedro Pablo Sacristán
Μετάφραση: Κολλητήρι
Το παραπάνω είναι ένα παραμύθι για την τόλμη και την αποφασιστικότητα. Είναι αρκετά σύντομο και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για ζωγραφική (βλ. Η γόμα είναι λυπημένη). Ωστόσο, είναι λίγο ξερό, άχρωμο. Για να δούμε πώς μπορούμε να το εμπλουτίσουμε, χρησιμοποιώντας τον αόριστο ως αφηγηματικό χρόνο, μία πιο ολοκληρωμένη περιγραφή των ηρώων με επίθετα και δράσεις και τις τυπικές φράσεις αρχής και τέλους.
Το γενναίο αγόρι και το πολύχρωμο φάντασμα
Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα πελώριο κάστρο στα βάθη ενός δάσους, πέρναγε τις διακοπές των Χριστουγέννων, ένα μικρό αγόρι. Το αγόρι ήταν πολύ ζωηρό, με ένα έξυπνο μουτράκι και μελιά μάτια που πέταγαν σπίθες. Όλη ημέρα έτρεχε στους διαδρόμους του κάστρου, εξερευνούσε και τις πιο κρυφές γωνίες του, μπαινόβγαινε, ανέμελο, στις τεράστιες αίθουσές και έκανε τραμπάλα στα κρεβάτια και τους καναπέδες. Μόνο σε έναν διάδρομο δεν είχε πλησιάσει, γιατί ήταν τόσο σκοτεινός, που τον τρόμαζε η ιδέα να τον διασχίζει, χωρίς τη μαμά του.
Σε εκείνη τη γωνιά του κάστρου, ζούσε ένα πολύχρωμο, αλλά πολύ φοβιτσιάρικο φάντασμα. Το πολύχρωμο φάντασμα ένιωθε μεγάλη μοναξιά, αλλά δεν τολμούσε να κουνήσει ούτε βήμα από την κρυψώνα του, γιατί φοβόταν πολύ το φως. Έτσι, οι μέρες του περνούσαν πολύ βαρετά, προσπαθώντας να τρομάξει τον ίδιο του τον εαυτό, ο οποίος, όμως, είχε μάθει το παιχνίδι και ούτε καν έμπαινε στον κόπο να κάνει στα ψέματα ότι τρόμαζε.
Το παιδί και το φάντασμα πάλευαν ολημερίς και οληνυχτίς να ξεπεράσουν τους φόβους τους. Το αγόρι έπρεπε να νικήσει το σκοτάδι. Το πολύχρωμο φάντασμα έπρεπε να νικήσει το φως. Τίποτα. Όσο και να προσπαθούσαν, δεν τα κατάφερναν.
Ώσπου μια μέρα, το αγοράκι οπλίστηκε με περίσσιο θάρρος και τόλμη.
-Θα το κάνω!, είπε αποφασιστικά. Και πού ξέρεις; Ίσως στο τέλος του διαδρόμου να με περιμένουν όλοι μου οι φίλοι με μία μεγάλη τούρτα, μπαλόνια και κονφετί, για να μου κάνουν έκπληξη!
Το καημένο το παιδί σκεφτόταν τους φίλους του, για να μην κατουρηθεί από το φόβο του. Και τα κατάφερε. Ένα βήμα δειλό, ένα πιο αποφασιστικό, το τρίτο δυνατό και ηχηρό...
Και να που το αγόρι διέσχισε όλο το διάδρομο και έφτασε...στο σπίτι του πολύχρωμου φαντάσματος.
-Αααααααααααα, είπαν με μια φωνή και οι δύο, μόλις αντίκρυσαν το ένα το άλλο. Και αμέσως έσκασαν στα γέλια!
Ούτε το φάντασμα είχε λόγο να φοβάται ένα αγοράκι, ούτε και το αγοράκι είχε λόγο να φοβάται ένα πολύχρωμο φάντασμα! Έπιασαν την κουβέντα και γέλασαν πάρα πολύ που, ενώ έμεναν στο ίδιο κάστρο δεν είχαν συναντηθεί μέχρι τώρα!!
Με την κουβέντα, τα γέλια και τα παιχνίδια, δημιουργήθηκε μεταξύ τους μία σπάνια και πολύ όμορφη φιλία. Το γενναίο αγόρι έπεισε το φοβιτσιάρικο φάντασμα να βγει μαζί του στο φως, και, επιτέλους, έμαθαν και οι δύο πόσο χαζός ήταν ο φόβος τους. Το κάστρο έγινε ένας μεγάλος παιδότοπος, όπου οι δύο φίλοι διασκέδασαν με την ψυχή τους. Καμία γωνιά του, όσο σκοτεινή ή φωτεινή κι αν ήταν δεν έμεινε ανεξερεύνητη. Και εζήσαν αυτοί καλά και εμείς, καλύτερα.
Το γενναίο αγόρι και το πολύχρωμο φάντασμα
Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα πελώριο κάστρο στα βάθη ενός δάσους, πέρναγε τις διακοπές των Χριστουγέννων, ένα μικρό αγόρι. Το αγόρι ήταν πολύ ζωηρό, με ένα έξυπνο μουτράκι και μελιά μάτια που πέταγαν σπίθες. Όλη ημέρα έτρεχε στους διαδρόμους του κάστρου, εξερευνούσε και τις πιο κρυφές γωνίες του, μπαινόβγαινε, ανέμελο, στις τεράστιες αίθουσές και έκανε τραμπάλα στα κρεβάτια και τους καναπέδες. Μόνο σε έναν διάδρομο δεν είχε πλησιάσει, γιατί ήταν τόσο σκοτεινός, που τον τρόμαζε η ιδέα να τον διασχίζει, χωρίς τη μαμά του.Σε εκείνη τη γωνιά του κάστρου, ζούσε ένα πολύχρωμο, αλλά πολύ φοβιτσιάρικο φάντασμα. Το πολύχρωμο φάντασμα ένιωθε μεγάλη μοναξιά, αλλά δεν τολμούσε να κουνήσει ούτε βήμα από την κρυψώνα του, γιατί φοβόταν πολύ το φως. Έτσι, οι μέρες του περνούσαν πολύ βαρετά, προσπαθώντας να τρομάξει τον ίδιο του τον εαυτό, ο οποίος, όμως, είχε μάθει το παιχνίδι και ούτε καν έμπαινε στον κόπο να κάνει στα ψέματα ότι τρόμαζε.
Το παιδί και το φάντασμα πάλευαν ολημερίς και οληνυχτίς να ξεπεράσουν τους φόβους τους. Το αγόρι έπρεπε να νικήσει το σκοτάδι. Το πολύχρωμο φάντασμα έπρεπε να νικήσει το φως. Τίποτα. Όσο και να προσπαθούσαν, δεν τα κατάφερναν.
Ώσπου μια μέρα, το αγοράκι οπλίστηκε με περίσσιο θάρρος και τόλμη.
-Θα το κάνω!, είπε αποφασιστικά. Και πού ξέρεις; Ίσως στο τέλος του διαδρόμου να με περιμένουν όλοι μου οι φίλοι με μία μεγάλη τούρτα, μπαλόνια και κονφετί, για να μου κάνουν έκπληξη!
Το καημένο το παιδί σκεφτόταν τους φίλους του, για να μην κατουρηθεί από το φόβο του. Και τα κατάφερε. Ένα βήμα δειλό, ένα πιο αποφασιστικό, το τρίτο δυνατό και ηχηρό...
Και να που το αγόρι διέσχισε όλο το διάδρομο και έφτασε...στο σπίτι του πολύχρωμου φαντάσματος.
-Αααααααααααα, είπαν με μια φωνή και οι δύο, μόλις αντίκρυσαν το ένα το άλλο. Και αμέσως έσκασαν στα γέλια!
Ούτε το φάντασμα είχε λόγο να φοβάται ένα αγοράκι, ούτε και το αγοράκι είχε λόγο να φοβάται ένα πολύχρωμο φάντασμα! Έπιασαν την κουβέντα και γέλασαν πάρα πολύ που, ενώ έμεναν στο ίδιο κάστρο δεν είχαν συναντηθεί μέχρι τώρα!!
Με την κουβέντα, τα γέλια και τα παιχνίδια, δημιουργήθηκε μεταξύ τους μία σπάνια και πολύ όμορφη φιλία. Το γενναίο αγόρι έπεισε το φοβιτσιάρικο φάντασμα να βγει μαζί του στο φως, και, επιτέλους, έμαθαν και οι δύο πόσο χαζός ήταν ο φόβος τους. Το κάστρο έγινε ένας μεγάλος παιδότοπος, όπου οι δύο φίλοι διασκέδασαν με την ψυχή τους. Καμία γωνιά του, όσο σκοτεινή ή φωτεινή κι αν ήταν δεν έμεινε ανεξερεύνητη. Και εζήσαν αυτοί καλά και εμείς, καλύτερα.
ΑΣΚΗΣΗ
- Αλλάξτε το παραμύθι! Πάρτε την αρχή του: "Ένα αγοράκι περνάει τις διακοπές του σε ένα κάστρο.....μέχρι που μια μέρα το παιδί οπλίζεται με θάρρος και κουράγιο και αρχίζει να διασχίζει τον διάδρομο." και αλλάξτε το τέλος. Τι μπορεί να συμβεί; Μην ξεχνάμε ότι παιδί δεν έχει ξαναδεί φάντασμα και το φάντασμα άνθρωπο. Αυτοσχεδιάστε!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου